ben küçükken annem çok sinirli bir kadındı. sürekli bana bağırır kızardı. hatta ben kızmadığı tek bir olay bile hatırlamıyorum neredeyse. yediğim yemeğin miktarı bile sorundu onun için çok yesem yedin diye, yemesem yemedin diye kızardı bana. hiç anlamazdım neden bu kadar sinirli olduğunu. şimdi anlıyorum ya da anlamaya çalışıyorum.
büyürken ben çocuğuma bağırmayacağım derdim. annelik tükürdüğünü yalamakmış, şimdi bende bağırıyorum kızıma. eşyalarını toplamadı diye, yemeğini yemiyor diye. hep şikayet ediyorum beni kimse anlamıyor diye.
annelik bu mu? ya da böyle mi olmalı? hep kızan-söylenen bir anne, üfleyip püfleyen bir çocuk, tv izleyen bir baba.
annemi şimdi anladım. bir evi çekip çevirmek çok zor, tuzun deterjanın bittiğini takip etmek, ne yenecek-nasıl yenecek diye düşünmek. çocuğun sağlıklı beslenmesi için uğraşırken yumurtayı nasıl sevdiğini unutmak. ev işleri ile uğraşırken kendini unutmak. evin lojistiğini takip ederken rimelinin bittiğini fark etmemek. sürekli toplamak, temizlemek, toz almak, çöp atmak. bazı zamanlarda tuvaletin sifonunun çekilip çekilmediğini bile takip etmek zorunda kalmak. makinelere çamaşır bulaşık yerleştirmek boşaltmak. hep yerleştirmek, toplamak ve temizlemekmiş annelik. evi çekip çevirirken kendini kaybetmek ve gittikçe sinirli olmakmış. çünkü gücünün yetmemesiymiş bütün bu işlere. bir yandan işe gitmek, evde çalışmak derken gün 72 saat olsa da kendime vakit ayırsam demek ama asla o vakti bulamamakmış. kendine ayırdığın vaktin çocuklarından, kocandan, işinden, evinden çaldığın dakikalar olmasıymış. bu yüzden gittikçe sinirlenmek, ve en önemlisi bunu kontrol edemez hale gelmekmiş.
hakkını yemem lazım. sevgilim son derece yardımcı bir insandır, hemen her işi yapar evde. temizliğe yardım eder, çocuklarla gerçekten ilgilenir, büyüğe kitap okur, küçüğü uyutur ama bunları yapması için mutlaka söylemek gerekir. söylenmeden bir işin ucundan tutmayı akıl etmez. kendimle ilgili her şeyi kaçamak zamanlarda yapıyorum. saçımı 6 ayda kestiriyorum, kendim boyuyorum. kuaföre gittiğimde suçluluk duyuyorum çünkü.bu kadar vakitte şu kadar iş yapardım diye düşünüyorum.
anneler sinirli olur, çünkü evle-çocuklarla ilgilenirken kendilerini unutur. kendi isteklerini hep erteler. sabahları yorgun uyanır. sonuç olarak annelik zordur ve anneler sinirli olur.