Gündüzümüzü de çalmışlar....
öyle karanlık günler yaşıyoruz ki toplum olarak kendimizi kaybettik, en son neye sevindiğimizi hatırlamıyor ama en son neye üzüldüğümüzü, ayaklandığımızı çok iyi hatırlıyoruz. işte en son özgecan için ayaklandık, erkek şiddetinin son marifeti, burada bitecek mi bu şiddet, bence mümkün değil. ayaklandık ama hepimiz siyah giydik, günlerdir konuşuyoruz belki bir kaç gün daha hararetle konusacağız ve sonra unutacağız tıpkı diğer şiddet mağdurlarına yaptığımız gibi.
günlerdir facebookta, twitterda, bloglarda, ekşisözlükte, haberlerde ve tartışma programlarında kadına şiddeti, tecavüzü, tacizi lanetliyoruz ama bunları bitirmek için ne yapıyoruz, benim için mühim olan soru bu şimdi. ne yapıyoruz toplumun bu sorunlu tarafını düzeltmek için. tek başımıza bile olsak tacize savaş açıyor muyuz? erkeklere tacize uğradığımızda ne hissettiğimizi anlatabiliyor muyuz?
hakkımız olanı istemekten bıktım ben, eşit görülmemekten, istediğimin kadın hakkı-insan hakkı olduğunu sürekli belirtmekten. benim kendi adıma bundan sonra ki savaşım budur. yolda belde taciz edildiğimde ne olacak ki diye peşini bırakmayacağım. tacizcileri şikayet ve teşhir edeceğim. kadın hakları-insan hakları için...
sevgiyle
