hep dua ediyorum öfkeme hakim olmak için ama başaramıyorum. kontrol edemiyorum. böcüğe bağırıyorum, sevgili kişisine kızıyorum. ikisine de kendimi anlatamıyorum. anlatmaya çalıştıkça batıyorum.
çocuklara söz geçirmek, çocuk davranışlarını yönetmek falan filan bir dünya kitap okudum ama hiç bir kitaptan öfkelendiğimde kendimle nasıl başa çıkacağımı öğrenemedim. tüm kitaplarda ortak bir nokta var çocuğunuza sakin davranın. tamam davranalım da kuduran, istediği olmadığı için sen kötü ve iğrenç bir annesin, seni sevmiyorum diye ağlayan bir çocuk varken nasıl olacak? ben sakin kalmaya çalıştıkça yanlış yaptığını anlatmaya çalıştıkça, öfkemi kontrol edemeyeceksem susup sakinleşmeyi bekledikçe kuduruyor bizimkisi, sınırları daha çok zorluyor. sonunda bende patlıyorum. sonra kavga gürültü. bağırmaktan sesi kısılan ben (hatta komşularda utanıyorum), ağlamaktan bitap düşmüş çocuk, arada kalıp ne yapacağını bilemeyen baba.
bence bu kitapları yazanlara annelerin sabır taşı olmadığı, peş peşe yapılan yaramazlıklara karşı sakin davrandıkça (tepkinin sakin olması, tepki verilmemesi değil) çocuğun azıttığı, sonuç olarak ara gazı alınmayan annenin daha çok sinirlenip bomba gibi patladığı anlatılmalı.
benim sevilmeye ihtiyacım var:(
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder