düzenmiş pehhh

hani düzenli olarak girişler yapacaktım, hani günlere göre konular belirlemiştim, pehhh hiç birini yapamadım. hepsine bir bahanem var, çünkü işyerinde vaktim olmaz hem doğru ve etik değil, çünkü evde börtücük hiç fırsat vermiyor ve yapılacak çok iş var. burdan da şunu anlıyoruz ki kendime-hobilerime ayıracak vaktim yok hiç, kitap okuyamıyorum, ağ günlüğüme yazı yazacak zaman bulamıyorum (zaten pek okunmuyor), yaptığım tek şey çalışmak-eve gitmek çocuk bakmak-yemek yapmak, onun problemleri bunun dertleri derken ben kalmadı bende, hani yunus emre'nin bir sözü var ya bir ben vardır bende benden içeru diye, ben işte o içimdeki tuba'nın sesini duyamıyorum artık. o sesi duyamadığım, kendimle başbaşa kalamadığım, kendimi ruhsal anlamda besleyemediğim için (fiziksel olarak çok güzel beslediğim için kilom aldı başını gidiyor) öfkeliyim, kızgınım, kırgınım, güceniğim, neye herkese. kocama, çocuklarıma, arkadaşlarıma, ama en çok kendime.

ben düzen kurmaya çalıştıkça kaosa doğru sürükleniyorum. kaotik hayatım yoruyor yıpratıyor ve ben gittikçe daha öfkeli daha agresif oluyorum. bunu anlatamıyorum, paylaşamıyorum, ne yapacağımı ise hiç bilmiyorum. düzen kuramadıkça kendimi yeterszi görüyorum. aklımdaki tek düşünce ne kadar çok işim olduğu ve hepsine birden yetişemediğim. oysa ki planlarıma uysam ya da daoğru düzgün planlayabilsem ne kadar çok işim yokmuş göreceğim. ama olmuyor bir türlü.

kafamın içi aynen böyle şu sıra

ama çalışacağım bu kaosu bir düzene sokmak için. böcüğün okula başlamasıyla düzene girmeye başladı biraz, işe geç kalma dervri kapandı mesela, akşam erken çıkıp onu alma devri de. belki bu arada daha çok giriş yapabilirm, daha çok yazabilirim. akşam uyku saatlerini tekrar düzene oturttuğumda daha çok ilgilenebilirm kendimle. denemekten vaz geçmek yok :p

sevgiyle:)