merhaba, bugün kendimi çok üzgün hissediyorum. duygusal durum çalkantıları son noktada. depresif ruh haline her zaman daha yakındım zaten ama bu hamileliğimde bi gidip bi gelen terelellilerim beni ve evdekileri mahvetti. sadece annemlerde kalmak istiyorum. annem bana baksın, yemek yapsın, çayımı versin. yemek hazırlamak, sofra toplamak, bulaşıklar-çamaşırlarla uğraşmak istemiyorum. çok fazla uykum geliyor. oturduğum yerde bile uyuyakalıyorum.
kızımla bağımız koptu kopacak ayrıca, ben mi onu daha çok üzüyorum, o mu beni geriyor bilemiyorum. bu günlerde yemek yemiyor, bisküvi ile beslenmeye çalışıyor. sabah kahvaltısını yaptıramaz oldum. süt içmiyor. sabah erkenden kalkıp istediği, sevdiği yiyecekleri hazırlıyorum, ama yemiyor, kreşe resmen aç gidiyor. aşırı kuralcı oldu, kafasına uymayan hiç bir şeyi kabul etmiyor. belki de ben fazlaca kuralcı davranıyorum, böcüğün tepkisi o yüzden. kararsız ve dertliyim yani. aslında çok okuyan ve çocuğunun psikolojisini düşünen bir anneyim, ama bugünlerde ne öfkemi kontrol edebiliyorum ne de duygularımı.
Prof Dr. Sabiha Paktuna Keskin'in kitaplarını epeydir okurum, böcük biraz büyüyüp işe başlarken okumaya başlamıştım, hala devam ediyorum, özellikle anne işte ve çocuklarla doğru iletişim başucu kitaplarım. ama bugünlerde hiçbir şey beni rahatlatamıyor, ve ben kendimi rahat hissetmedikçe, bizim böcükle ilişkimiz zorlanıyor. bakalım nasıl çıkıcam bu işin içinden.
büyük böcüğe hamileyken o kadar çok işim vardı ki, koşuşturmaktan hamilelik sıkıntılarını far etmemiştim, ya da yaşlandım ve bu hamileliğim biraz daha ağır. bir de üstüne artan sorumluluklar (sonuçta böcükle ilgili olarak yapılması gereken çok fazla iş var), sevgilimin işlerinin çok yoğun olması ve bana yardım edememesi gibi bir sürü nedenden dolayı sinirliyim galiba.
ay konudan konuya atlıyorum ve yazdıkça dağılıyorum, burada keseyim bari
sevgiyle:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder