yaklaşık 5 gündür börtücük çok hasta, sürekli kusuyor, mam diye her gördüğü yiyeceğe atlıyor ama yedikten sonra çıkarıyor, yapılan tahlilerde hiç bir problem görülmüyor ama bizim sıpa kusmaya devam, hergüm bir makine kusmuklu çamaşır yıkar olduk, kusmuk kokusundan yemek yiyemez olduk. ama bir anne olarak ben ne yapıyorum, her acil maceramızda bir başka çocuk için ağlıyorum, bir gün üzerine kaynar su dökülen downlı çocuğa, bir başka gün koşarken hızını alamayıp direğe çarparak beyin kanaması geçiren birine. allah'ım ne zormuş çocuk aciller, benim sıpam hasta ama geçici allah dermansız dert vermesin diye diye geziyor, ağlıyorum. kesin olarak karar verdim ben çocuk doktoru olamam, kıyamam o küçücük bedenlerin çektikleri acılara, duygularımı kapatıp serum takamam, ağlarken onlarla birlikte ağlarım.
bir yandan başka çocuklara ağlarken bir yandan kendi çocuğunun başına gelmemesi için dualar etmek annelere has bir özellik galiba. işin kötü yanı sonuçlar temiz çıktıkça ya kötü bir şey varsa ve bulunamıyorsa endişesi hiç bırakmıyor peşimi. hatta bu sabah ya kızım çok hastaysa ve ölürse diye ağlıyordum hastanede ;)
umarım börtüm bir an önce iyileşir, ben de bu ağlamaları bırakırım :(
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder