kafamda dönüp duruyor sezen aksunun sesi, yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte,
nedendir bilmem hep yalnız hissederim kendimi, yanımda birileri varken bile, ve hep yalnız kalmak isterim. başkaları yük geliyor gözüme artık.
belki tek çocuk olmaktan, belki bütün akrabalarımın hep uzakta olmasından, yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte
bu yüzden belki de çok kitap okurum, okuduğum kitapların içinde kaybolurum,
şu an yapmak istediğim tek başıma yürüyüşe çıkmak, sonra belki bi kahve içmek mesela, belki vitrin bakmak, ama çocukları bırakabileceğim kimse yok,
dertleşmek istesem oturup konuşabileceğim kimse yok çevremde, teklifsizce hadi diyebileceğim kimse, kimseyi o kadar yakın hissedemedim hiç, ama hep çok yalnız hissettim.
bir nevi içimi dökme yerim burası, kızgınlığımı, kırgınlığımı, küskünlüğümü, seviyorum o yüzden blog yazmayı okumayı, tanımadığım insanların hayatlarında benimkine paralellikler bulmayı.
bir kaçış yani yalnızlıktan, gerçek hayatta başaramadığım için sanalda çabalamak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder