yeni toplayabildim kendimi, kabuslar yeni bitmeye başladı. 10 koca gün sonra.
geçen hafta salı günü çok heyecanlıydık, çocukları bırakıp 3 günlük bir kongreye gidecektik sevgiliyle, hem iş hem tatil, 2009dan beri ilk kez başbaşa kalacaktık, çocuk ağlaması gürültüsü olmadan. heyecanlıydık. haberi duydukça, hakkında düşündükçe heyecanımız kayboldu, önce hüzün sonra öfke sonra tekrar hüzün ve tekrar öfke, birbirini takip eden kısır döngü hoşgeldin.
sabah yola çıktık, yol boyunca elimde telefon twitterdan, çeşitli kaynaklardan haberleri öğrenme çabası. otele yerleşme ve haberleri izleyip ağlama, sonra kongrede insanlara gülümsemeye çalışma, bir yandan 5 yıldan sonra ilk kez çocuk sesi olmadan sevgiliyle oturabilme, keyfi kalmasa da.
günlerdir her duyduğum haberde daha çok üzülüyor, daha çok öfkeleniyorum ama elimden hiç birşey gelmiyor. en acısı bu galiba elden gelen bişeyin olmaması, yanlış giden bir şeyleri değiştirememek.
acı, öfke ve gözyaşıyla :(
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder