biz yetişkinler bazen sözün yetersiz olduğunu hissedip kitaplara, müziğe, resme veya hiç olmadı yemek yapmaya-örgü örmeye, temizliğe sığınmıyor muyuz? sözel becerilerimiz gelişmiş olduğu halde bunu hissediyorsak, keşke birileri şu halimi görse bana yardım etse diyorsak, çocuklarımız kısıtlı sözel becerileri nedeniyle ancak resimlerle anlatabiliyorlar kendilerini. evet resimleri kötü, evet çizgileri acemice evet insanları kafadan bacaklı gibi çizebiliyorlar ama bize bu yolla pek çok şey anlatıyorlar.
bence her anne-babanın çocuğunun yaptığı resimleri anlayabilmek ve yorumlayabilmek için böyle bir kitap edinmesi gerekli, ancak bu kitap mı bilemiyorum doğrusu. ali çankırılı'nın eve kardeş geldi kitabını okumuştum, çocuk resimlerinin dili okuduğum ikinci kitabı, şu sıralar ise ana-baba okulu kitabını okuyorum.
kitapta genel olarak çocuk psikolojisi ile ilgili temel bilgiler verildikten sonra resimlerde ne neyi ifade ediyor olabilir, resim nasıl yorumlanmalı örneklerle açıklanmış. çocuklarımızın yaptığı resimleri doğru yorumlamak için bu konuda yazılmış pek çok kitap var, bence çocuğu olanlar böyle bir kitap edinmeli ve sözle anlatılamayanı anlamaya çalışmalı.
çocuk eğitimi, çocuk gelişimi kitaplarının hemen hepsi aşağı yukarı aynı şeyleri söylüyor. ama herkes kendi dünya görüşünü katıyor. bu görüş sizin görüşünüze uygunsa ne ala yok değilse sizin açınızdan sorun olmaya başlıyor (en azından kızdırıyor). bu nedenle benim gibi yapmayın, kitabın yazarının dünya görüşünü de sorgulayın.
sevgiyle:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder