başka bir insan söylese hiç umurumda olmayacak bu sözler içimi kavurdu. canım öyle acıdı ki hayatıma devam edemiyorum. bu sözü duyduğumda çileden çıkıyorum. küfür değil ama küfürden beter.
evet çocuklarımızı çok seviyoruz, evet çocuklarımız göz bebeklerimiz, evet her zaman kayıtsız şartsız arkalarındayız ama bu çocuklarımıza bize (anne-babalarına) saygısızlık etme hakkını verir mi? bu durumda çocuğumuza kızmamalıyız peki ama kuralları, sınırları, yazılı olmayan toplum kurallarını, saygıyı nasıl öğretiriz? bizler küçükken anne-babamız tarafından uyarılmıyor muyduk?
çocuklarımız bize hayır diyebilecek kadar güçlü birey olsunlar tamam ama bunu saygısızlık boyutuna getirdiklerinde ne yapacağız ya da saygılı olmayı nasıl öğreteceğiz? bu noktada birazda söz dinleyen çocuk olmaya devam etmeleri gerekmiyor mu?
bu konuyla ilgili kafam çok karışık. kafamın daha da karışık olduğu bir diğer konu ise annelik yarıştırmak. bu konuyla ilgili düşüncelerimi ise ayrı bir gönderiye saklıyorum.
sevgiyle:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder