bu kadar boş bir pedagoji kitabı daha önce okumamıştım doğrusu. yazar anadolu pedagojisi dediği birşeyde aslında anneyi mahalle baskısı altında tutuyor. çocuğuınuz kızmayın onu cezalandırmayın diyor ama disipline edebilmek için bir öneriye sahip değil ya da ben o öneriyi çıkaramadım. bence yazarın en büyük eksiklerinden birisi de yeterince kaynak vermemiş olması ki bu durum anlattıklarının aslında ailesinde-çevresinde ya da dahil olduğu gruplarda duyduklarıyla biraz da eğitimi sırasında okuduklarını birleştirdiğini düşündürdü bana. o yerden yere vurduğu batı pedagojisindeki kitaplarda yapılan çalışmalar, başka pedagogların fikirleri hep referans olarak gösteriliyorken yazarın referansı saidi nursi. bu noktada bilimsel temellere dayandığını düşünemedim ben. ben de çocuğumun ahlaklı ve terbiyeli, doğru düzgün(bana göre) olarak yetişmesini isterim ancak anadolu pedagojisi dediğiniz şey çocuğa bunu sağlamaz zaten anadolu ile ilişkisi yok. yazarın anadolu pedagojiji dediğinde anlattığının peygamber efendimiz ya da dört halife döneminden olması coğrafya bilgilerinin zayıflığı hakkında da bilgi veriyor. kısacası dini duygulara hitap ederek yazılmış ve bence pedagoji değil de toplumsal değerler ile bağdaştırılmış bir kitap. ayrıca kitapta anne çok yüce gibi anlatılırken aslında yerin dibine sokuluyor ve anne üzerinde büyük bir baskı oluşturuluyor. erkek egemen anlayış yazarın hayatında büyük role sahip. bizim okumayan araştırmayan toplumumuza ise çok fazlasıyla hitap ettiği de ne yazık ki gerçek.
ben şahsım adına okunmasını tavsiye etmem. sevgiyle:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder