anne olmanın sevdiğim ve sevmediğim yanları,

pek tabi ki herkes gibi bende çocuklarımı çok seviyorum, ama bazen onlara çok kızıyorum, bazen öfkeden gözüm dönüyor. bu sabah yine böyle kriz anlarından biriydi. sanırım bizim evde yaşamak artık başlı başına kriz olduya neyse. geçecek bu günler diyip avutuyorum kendimi. geçecek benim çocuklarım da sakinleşecek, eşyalarını toplamayı öğrenecek, anne tuvalete gittiğinde dünyanın sonunun gelmediğini anlayacaklar filan diye avutuyorum kendimi.

anneliğin sevdiğim yönleri

• beraber gülmek, eğlenmek, oyun oynamak (ikisi)
• dışarıya dolaşmaya çıkmak (ikisi)
• onlar için değişik tarifler bulup denemek (ikisi)
• kucağıma atlamaları (ikisi)
• sabah uyandıklarındaki sevimlilikleri (ikisi)
• birlikte oynamaları ve bu esnada kikirdemeleri (ikisi)
• oyuncakalrı toplamaya çalışmaları (büyüğü)

anneliğin sevmediğim yönleri

•  tuuvalete gittiğimde ağlamaları, kapıda durup sürekli soru sormaları (ikisi)
•  giyinirken ağlamaları (ikisi)
• makyaj malzemelerimi karıştırmaları ve bunu fark etmeyip palyaçoya dönmem (büyüğü)
• oyuncakları toplamaları (büyüğü)
• çizgi filmler
• sürekli itiraz hali (büyüğü)
• o kadar uğraşıp yaptığım yemeği beğenmemeleri (büyüğü ama yeni yeni bazen küçüğü)
• sürekli ağlama durumu (ikisi)
• oyun süresinin bittiğini anlamamaları (ikisi)
• annenin ve babanın kendisine ve birbirlerine ayırmaları gereken vakti sürekli işgal etmeleri (huzurla kitap okumak isitiyorum)

annelik sürekli şikayet ve dır dır eder gibi görünmekte belki ama çocukların gülüşü herşeye değer.

sevgiyle:)